Do XVII wieku jedynymi przyrządami ułatwiającymi liczenie były różnego rodzaju liczydła. Znaczny postęp nastąpił po odkryciu logarytmów (pałeczki Nepera, suwak logarytmiczny). W tym okresie powstały też pierwsze maszyny liczące wykonujące mechanicznie operacje dodawania i odejmowania, a niektóre także mnożenia i dzielenia. Prawdziwych początków informatyki można się jednak doszukiwać dopiero w XIX wieku, kiedy to Ch.Babbage stworzył koncepcję automatycznej i uniwersalnej maszyny liczącej odpowiadającej w swej strukturze współczesnemu komputerowi: z pamięcią (magazynem) i jednostką liczącą (młynem), sterowaną programem zapisanym na kartach dziurkowanych.

Około 1937 r. John V. Atanasoff z Uniwersytetu w stanie Iowa zbudował pierwszy elektroniczny komputer, jednak nie działał on w pełni zadowalająco. Pierwszy udany, automatyczny, elektroniczny komputer ogólnego zastosowania zbudowali na Uniwersytecie Pensylwania w 1946 roku Amerykanie: John Eckert i John Mauchly. Nazwany został ENIAC (skrót angielskiej nazwy elektronicznego numerycznego integratora i kalkulatora), a jego 18 000 lamp radiowych zużywało więcej energii, niż 200 kominków elektrycznych.

Pierwszy polski komputer został zbudowany w 1958 roku w Zakładzie Aparatów Matematycznych Polskiej Akademii Nauk. Pierwszy komputer typu laptop pojawił się 29 marca 1983 roku.

W dzisiejszych czasach koła znajdują zastosowanie niemal wszędzie - w samochodach, pociągach, samolotach i różnego rodzaju maszynach. Trudno sobie wyobrazić bez nich świat - świat, w którym ogromne ciężary trzeba byłoby ciągnąć po ziemi na saniach lub rolkach, a transport ludzi i towarów na duże odległości w ogóle by nie istniał. Koło wymyślono około 3500 roku p.n.e w Mezopotamii, krainie położonej między rzekami Tygrys i Eufrat, na obszarze obecnego Iraku. Zastosowano je po raz pierwszy w wozach, używanych do transportu ciężkich ładunków, oraz w rydwanach, które stały się ulubionymi pojazdami wojennymi starożytnych Egipcjan i Hetytów (ludu żyjącego niegdyś na terenie dzisiejszej Turcji).

Na początku koła wytwarzane były w ten sposób, że łączono trzy kawałki drewna biegnącą w poprzek deską. Otrzymaną kwadratową tarczę cięto tak, by uzyskać okrąg. Tam gdzie drewno występowało rzadziej, koła robiono z kamienia. Najwcześniejsze drewniane i kamienne egzemplarze były wytrzymałe, ale ciężkie. Zęby je obrócić, należało użyć dużej siły, a ich łożyska zużywały się stosunkowo szybko. Poczyniono wiele prób, by wyprodukować lżejsze koła. W tym celu w tworzącej je tarczy wycinano np. otwory. Najskuteczniejszą metodą okazało się jednak zastosowanie szprych. Koło takie wynaleziono niezależnie w północnej Europie, w Chinach i w zachodniej Azji, a po roku 2000 p.n.e. było już ono szeroko rozpowszechnione. W owym czasie kół używano w wielu rejonach świata, chociaż niektóre późniejsze cywilizacje, takie jak np. żyjący w środkowej Ameryce Aztekowie, radziły sobie bez nich.

W latach 80 XIX wieku dwa wydarzenia stały się motorem wynalezienia krzesła elektrycznego. Pierwszym wydarzeniem było powołanie w 1886 roku przez władze Nowego Jorku komisji ustawodawczej do opracowania alternatywnych metod wykonywania kary śmierci. Karę śmierci wykonywało się wtedy poprzez powieszenie. Drugim była rywalizacja pomiędzy dwoma gigantami przemysłu elektrycznego: firmą Edison General Electric Company, której założycielem był Thomas Edison zajmowała się dostarczaniem prądu stałego (DC)  oraz firmą Westinghouse Corporationm której założycielem był George Westinghouse - odkrywca i propagator prądu zmiennego (AC).

Prąd stały wymagał grubych miedzianych przewodów. W tamtych czasach cena miedzi mocno rosła, poza tym odbiorca prądu stałego nie mógł się znajdować daleko od generatora. Reakcją Thomasa Edisona na zarzuty konkurencji była oszczercza kampania przeciwko Westinghouse. Starał się udowodnić, że korzystanie z prądu zmiennego jest niebezpieczne. Edison zorganizował publiczną demonstrację w New Jersey na której podłączył generator prądu zmiennego wyprodukowany przez Westinghouse do dwóch metalowych płyt przy pomocy których demonstracyjnie zamordował tuzin zwierząt. Prasa opisując to przerażające wydarzenie po raz pierwszy użyła określenia "śmiertelne porażenie prądem".

4 czerwca 1888 roku władze Nowego Jorku ustanowiły "śmiertelne porażenie prądem" oficjalną metodą wykonywania kary śmierci. Została powołana specjalna komisja, która miała podjąć decyzję jaki rodzaj prądu ma zostać wykorzystany. Edison aktywnie prowadził kampanię, aby był to prąd zmienny. Był pewny, że klienci nie będą chcieli wykorzystywać w domach tej samej technologii jaka jest wykorzystywana przy wykonywaniu kary śmierci.

Później w roku 1888 Edison zatrudnił wynalazcę Harolda Browna, który niedawno napisał artykuł do New York Post opisujący fatalny wypadek o chłopcu, który zginął po dotknięciu przewodów w których płyną prąd zmienny. Brown i jego asystent doktor Fred Peterson rozpoczęli projektowanie dla Thomasa Edisona krzesła elektrycznego zasilanego prądem stałym, aby pokazać jak w laboratorium zwierzęta cierpią, ale nie giną porażone prądem stałym i jak szybko umierają porażone prądem zmiennym.

Kiedy doktor Peterson pracował dla Edisona był jednocześnie przewodniczącym komisji która miała dokonać wyboru rodzaju prądu wykorzystywanego w krześle elektrycznym. Nikogo więc nie zdziwiło, że komisja wybrała prąd zmienny do wykonywania kary śmierci.

1 stycznia 1889 roku świat obiegła wiadomość o pomyślnym wykonaniu egzekucji z wykorzystaniem krzesła elektrycznego. Westinghouse zaprotestował i wstrzymał sprzedaż generatorów prądu zmiennego dla więziennictwa. Dostarczeniem potrzebnych do krzesła elektrycznego generatorów zajął się Thomas Edison i Harold Brown. Westinghouse wniósł apelację, argumentując, że zabijanie w ten sposób ludzi jest okrutne i niedopuszczalne. Edison i Brown przeprowadzili dla rządu badania, które wykazały, że zadana w ten sposób śmierć jest szybka i bezbolesna. Stan New York odrzucił apelację  Westinghouse’a. Jak na ironię ludzie zaczęli nazywać wykonywanie kary śmierci krzesłem elektrycznym "Westinghoused"

Plan aby doprowadzić firmę Westinghoused do upadku nie powiódł się. Wkrótce okazało się oczywiste, że prąd zmienny jest znacznie lepszy niż prąd stały. Po wielu latach Edison przyznał, że od początku jego celem było zaszkodzenie konkurencji.

Za wynalazcę papieru uważa się Chińczyka Cai Luna — min. cesarza z dynastii Wschodniej Han. Około roku 105 uformował on papier z wodnej zawiesiny włókien roślinnych, zaczerpniętej na osadzone w ramce sito z tkaniny. Zanim wynaleziono papier do pisania używano papirusu i tapy (które formowano z całych pasemek łodyg roślinnych lub łyka drzewa) oraz pergaminu. W IV wieku tajemnica wyrobu papieru przeniknęła do Korei, w VI wieku do Japonii, a w VII do państw arabskich. Arabowie rozpowszechnili umiejętność wyrobu papieru na Bliskim Wschodzie i w Afryce (IX w.), a po roku 1000 również w Europie. Pierwsze papiernie w Europie powstały na Półwyspie Iberyjskim i we Włoszech, zwano je młynami papierniczymi, gdyż używano w nich jako napędu kół wodnych.

Pierwszą (o udokumentowanej historii) polską papiernię założono 1491 w Prądniku Czerwonym koło Krakowa. Do 1650 na ziemiach polskich powstało około 80 papierni. Do dziś zachował się w Dusznikach jeden z najstarszych młynów papierniczych w Europie (obecnie Muzeum Papiernictwa), gdzie wytwarza się papier czerpany — luksusowy (nazywany tak od czynności ręcznego czerpania masy papierniczej), często ze znakami wodnymi, przeznaczony na cenne pisma, druki, dyplomy, karty wizytowe, papeterie.

Przełomowe znaczenie dla rozwoju papiernictwa miało wynalezienie przez J. Gutenberga 1445 ruchomych czcionek oraz 1448 prasy drukarskiej (udoskonalenie techniki druku zwiększyło zapotrzebowanie na papier), a także wynalezienie 1799 przez Francuza N.L. Roberta maszyny papiernicze, co umożliwiło wytwarzanie papieru w postaci ciągłej wstęgi (wcześniej wytwarzano ręcznie w postaci arkuszy).

Aż do lat 60. XIX w. podstawowym surowcem do produkcji papieru były szmaty bawełniane, lniane i konopne, z czasem surowca tego zaczęło brakować. W 1843 Niemiec F.G. Keller wynalazł technologię wyrobu ścieru drzewnego, a wkrótce opracowano chemiczne metody wytwarzania z drewna masy celulozowej do produkcji. W 1853 brytyjczycy Ch. Watt i H. Burgess wynaleźli metodę sodową, w 1857 metodę siarczynową wynalazł amerykanin B.H. Tilghmanm, a w 1879 roku metodę siarczanową wynalazł gdańszczanin K.H. Dahl - najszerzej stosowaną do dziś. Obecnie odpady włókien stanowią zaledwie ok. 1% surowców papierniczych.

Historia perfum sięga początków najstarszych ludzkich cywilizacji. Ponad 7000 lat temu, w starożytnym Egipcie i w Mezopotamii substancje zapachowe używane były podczas rytuałów religijnych oraz w czasie obrzędów pogrzebowych. Wiele wskazuje na to, że wonne oleje były już wtedy stosowane także w celach kosmetycznych i leczniczych.

Dzięki Fenicjanom zwyczaj stosowania esencji zapachowych rozprzestrzenił się na Azję, północną Afrykę oraz do starożytnej Grecji i Rzymu. Jednak prawdziwymi wynalazcami perfum w znanej nam obecnie postaci byli Persowie i Arabowie. Dzięki odkrytej przez nich technologii destylacji perfumy szybko podbiły cały świat islamski.

Po upadku Cesarstwa Rzymskiego, wraz z rozwojem chrześcijaństwa w Europie nastąpił zanik zwyczaju używania wonnych substancji, a świat Islamu stał się na wiele wieków "ostoją dobrego zapachu".

Dopiero gwałtowny rozwój handlu międzynarodowego u schyłku średniowiecza przywrócił Europie przyjemny zapach. Substancje zapachowe i kadzidła importowano początkowo do Europy wyłącznie w celach religijnych i leczniczych. Wenecja stała się w owym czasie jednym z największych centrów handlu wonnościami. Wraz z nadstaniem Renesansu substancje aromatyczne zaczęły stopniowo podbijać serca Europejczyków.

Zwyczaj używania perfum upowszechniał się aż do siedemnastego wieku, kiedy to we Francji Ludwika XV osiągnął szczyt popularności. Francuska arystokracja skrapiała perfumami nie tylko swoje ciała, ale również ubrania, peruki, wachlarze, a nawet meble. W tym czasie (1656) powstał we Francji pierwszy na świecie cech producentów perfum.

Wiek osiemnasty zrewolucjonizował rynek perfum dzięki wynalezieniu wody kolońskiej. Ten nowy wynalazek stał się szybko bardzo modny i zaczął być używany na wiele sposobów: jako płyn do kąpieli, woda do płukania ust, środek aromatyzujący wino, przysmak do ssania na kostce cukru itd.

Pierwsze pisemne świadectwa o piwie pochodzą z Egiptu rządzonego przez Pierwszą Dynastię, a więc z okresu 3000 lat p.n.e.. Istnieją jednak dowody, że piwo warzono jeszcze tysiąc lat wcześniej w Babilonie. Podstawą do takich sądów są ślady szczawianu wapnia znalezione na dnie dzbana. Na dzban ten natrafili archeologowie Rudolph Michel i Patrick McGovern z Uniwersytetu Stanu Pensylwania oraz Virginia Badler z uniwersytetu w Toronto podczas eksploracji stanowiska w Golden Tepe w Iranie. Szczawian wapnia jest głównym składnikiem "kamienia piwnego", oadu powstającego w zbiornikach przechowujących piwo. Inne produkty bogate w szczawiany to rabarbar i szpinak. Prawdopodobieństwo, że były one źródłem osadu w pucharze, jest niezwykle małe.

W isocie napój warzony przez starożytnych Babilończyków nie był prwadziwym piwem. Prawdziwe piwo musi być warzone z udziałem chmielu, który dodaje napojowi charakterystycznej goryczy. Piwo babilońskie było warzone już 6000 lat temu. Uzyskiwało się je ze sfermenowanego jęczmienia. problem w tym, że drożdże nie trwią skrobi zawartej w zbożowym ziarnie. By powstał alkohol, drożdze potrzebują cukrów prostych. Pierwszym krokiem do otrzymania piwa jest namoczenie ziarna jęczmiennego w wodzie na dzień lub dwa, a następnie pozostawienie w ciepłym miejscu na dalszych kilka dni. W tym okresie ziarno zaczyna kiełkować. Proces ten nazywa się słodowaniem. Kiełki uruchamiają produkcję enzymów przekształcających skrobię w cukry proste. Następnie słód jest ogrzewany, by zatrzymać kiełkowanie i zanurzany w wodzie, która wymywa cukry i inne substancje potrzebne drożdzom do przeprowadzenia fermentacji. Tak powstałą zawiesinę osącza się - pozostaje brzeczka.

Podczas warzenia prawdziwego piwa brzeczkę gotuje się z chmielem, który dodaje aromatu i jest źródłem substancji chroniących przed bakteriami mogącymi zepsuć napój. W końcu do brzeczki dodaje się drożdży Saccharomyces cerevisiae, które rozpoczynają trwającą około tygodnia fermentację. Drożdże żywiące się cukrami nie tylko wytwarzają alkohol, lecz również cały koktajl związków organicznych nadających piwu charakterystyczny smak i aromat. Gdy fermentacja dobiegnie końca, piwo oddziela się od osadu, klaruje i przygotowuje do transportu. Większość piw poddaje się obecnie pasteryzacji.

Rower wywodzi się od prymitywnych pojazdów, przeważnie dwukołowych, poruszanych siłą mięśni, na których jeżdżono siedząc okrakiem i odpychając się nogami od ziemi. W 1493 roku Leonardo da Vinci miał ponoć wizję wehikułu, wyraźnie przypominającego rower. Pojazd miał dwa równej wielkości koła ze szprychami, kierownicę, mechanizm korbowy, łańcuch i zębatkę. Przedstawiający go rysunek pozostawał jednak w ukryciu przez wiele lat i nie miał wpływu na powstanie roweru dobre trzy wieki później. Szkic znaleziono wśród notatek Leonarda w 1974; ponieważ jest niezbyt dokładny, jego wykonanie przypisuje się asystentowi mistrza, imieniem Salai, choć autorem pomysłu był zapewne sam Leonardo. Wyobrażenia podobnego pojazdu dopatrywać się można na witrażu kościelnym z 1642 w Stoke Poges w Anglii.

Z XVIII w. zachowało się w Anglii i Francji sporo przekazów o takich sztywnych pojazdach, bez zwrotnego przedniego koła.

W 1813 Badeńczyk K.F von Drais skonstruował dwukołowy pojazd wyposażony w zwrotne przednie koło. Na swej "maszynie biegowej" zwanej też od jego nazwiska "drezyną", odbywał przejażdżki po Mannheim i Karlsruche do Strassburga w ciągu 4 godzin. W styczniu 1818 Drais otrzymał już patent badeński na ten wynalazek. Drezyna stała się wówczas modna również we Francji i w Anglii. Oryginalny egzemplarz zachował się do dnia dzisiejszego i można go oglądać w muzeum miejskim w Karlsruhe. Ważąc 45 kg, osiągał maksymalną prędkość niewiele ponad 10 km/h.
Ważnym krokiem w kierunku przekształcenia drezyny w rower było wyposażenie jej w pedały, co przypisuje się różnym wynalazcom. Dokonali tego, prawdopodobnie niezależnie od siebie, Szkot K. Macmillan ok. 1840, Niemcy G. Mylius (1844) i P.M. Fischer (1853) oraz Francuzi P. i E. Michaux w 1861. W wyniku tego powstał bicykl (welocyped) napędzany pedałami umieszczonymi na osi przedniego, znacznie większego koła. W 1869 bracia Michaux zaczęli produkować w Paryżu żelazne bicykle na sprzedaż.

W 1879 Anglik H.J. Lawson stworzył prawdziwy, tzw. "bezpieczny", rower wprowadzając napęd na tylne koło. W 1885 Anglik J.K Starley ulepszył rower wyposażając go w koła o jednakowej średnicy oraz ramę z rur i rozpoczął jego produkcję handlową pod nazwą "Rover" (stąd polska nazwa rower). Stosowane początkowo żelazne obręcze zastąpiono w 1868 pełnym ogumieniem, a od 1889 zaczęto wyposażać koła roweru w opony pneumatyczne, które w ciągu kilku lat rozpowszechniły się. Warto w tym miejscu dodać, że Szkot nazwiskiem Dunlop wynalazł oponę specjalnie dla roweru swojego synka. W 1894 wprowadzono wolne koło (stosowane powszechnie od 1898), a w 1899 tzw. przerzutkę, umożliwiającą zmianę przekładni. W 1920 zaczęto konstruować ramy rowerów z lekkich stopów.

Od tego czasu rower pozostaje w nie zmienionej postaci do dziś (zmieniły się jednak i to w znacznym stopniu materiały z których rowery wykonuje się dzisiaj), znajdując zastosowanie jako środek lokalnej komunikacji, turystyki i wypoczynku oraz sprzęt sportowy.

Rozpoczęło się w 1505 roku, kiedy Leonardo da Vinci w Kodeksie lotu ptasiego sformułował zasady lotu. 9 października 1890 roku samolot Francuza Clementa Adera wykonał skok długości 50 m.

Jednak pamiętna data w lotnictwie i zarazem data pierwszego prawidłowego lotu samolotem to 17 grudnia 1903 roku, kiedy to dwaj Amerykanie, bracia Wright wykonali serię udanych lotów pierwszym na świecie poprawnie łatającym samolotem Flyer, własnej konstrukcji.

W sylwestra 1903 roku Wilbur Wright przeleciał we Francji 125 km. na swym samolocie. W tym roku także nastąpił gwałtowny rozwój lotnictwa francuskiego, co dało początek rozwojowi lotnictwa na świecie.
25 lipca 1909 roku Francuz Louis Bleriot przeleciał kanał La Manche z Francji do Anglii.

Kolejne lata to wybuch I wojny światowej, która zawsze pociąga za sobą rozwój techniczny. Tak było i tym razem -szybki rozwój techniki nie ominął i lotnictwa. Powstawało coraz więcej doskonalszych samolotów dla potrzeb wojska, najpierw samolotów zwiadowczych, później także i myśliwców. Po tak przyspieszonym rozwoju 5 lutego 1919 roku otwarto pierwszą w Niemczech komunikacyjną linię lotniczą, co dało początek komunikacji pasażerskiej w Europie.

• 14 czerwca 1919 roku Anglicy John Alcock i Artur Whitten Brown dokonali pierwszego przelotu samolotem nad Atlantykiem Północnym.
• 9 maja 1926 roku to pierwszy lot w bardzo niesprzyjających warunkach atmosferycznych, a mianowicie w okolicach Bieguna Północnego.
• 20 maja 1927 roku to pamiętny samotny przelot nad Atlantykiem Amerykanina Charles Lindbergha, który przeleciał tym samym pierwszy raz trasę z Nowego Yorku do Paryża.
• 23 czerwca 1931 roku to rozpoczęcie 8 dniowego lotu Amerykanina Wileya Posta dookola świata.
• 18 czerwca 1937 roku Walery Czkalow (ZSRR) rozpoczął dwudniowy lot, przelatując  nad Biegunem Północnym, lecąc z Moskwy do Portland w USA.

Tuż przed wybuchem II wojny światowej, 2 sierpnia 1939 roku w Niemczech oblatano pierwszy samolot odrzutowy Heinkel He-178. Znów kolejna wojna światowa i znów rozwój techniki lotniczej okupionej wieloma tysiącami istnień. Po wojnie w roku 1945 otwarto pierwszą transatlantycką linię lotniczą z Wielkiej Brytanii do USA, co jest zarazem początkiem regularnej transatlantyckiej komunikacji lotniczej.

• 14 października 1947 roku Amerykanin Charles Yager przekroczył barierę dźwięku na samolocie rakietowym Bell X-1.
• 27 lipca 1949 roku wykonano pierwszy lot pierwszym pasażerskim samolotem odrzutowym -de Havilland Comet produkcji angielskiej.
• 27 czerwca 1962 roku Amerykanin Robert White osiągnął prędkość 6693 km/h na samolocie rakietowym X-15.
  Natomiast 22 sierpnia 1963 roku także Amerykanin na tym samym samolocie Joseph Walker osiągnął wysokość 107 960 m.
• 21 stycznia 1976 roku to dzień, w którym pasażerski samolot naddźwiękowy Concorde (produkowany wspólnie przez Francje i Wielką Brytanię) rozpoczął regularne loty pasażerskie.
• 12 czerwca 1979 roku Amerykanin Bryan Allen na mięśniolocie Gossamer Albatros przeleciał przez kanał La Manche z Anglii do Franci.
• 7 lipca 1981 roku Amerykanin Stephen Ptacek na motoszybowcu z silnikiem elektrycznym napędzanym energią słoneczną wykonał przelot z Paryża do Manston w Wielkiej Brytanii (260 km).
• rok 1999 - pojawił się pierwszy samolot z napędem słonecznym.

Współczesne samoloty w niczym nie przypominają swoich przodków. Są niewidzialne dla radarów, z łatwością przekraczają barierę dźwięku

Urządzenie umożliwiające komunikację. Już starożytni Rzymianie przesyłali sygnały świetlne, używając do tego celu umieszczonych na wzgórzach luster, a inne ludy komunikowały się za pomocą ognisk i dymu. Twórca praktycznego telefonu był Amerykanin Aleksander Graham Bell. Użył on "diafragmy", czyli membrany, która drgała pod wpływem ludzkiego głosu. Umieścił ją obok elektromagnesu. Wibracje diafragmy prowadziły więc do zmian w polu magnetycznym, a w konsekwencji do zmian natężenia prądu elektrycznego. Na drugim końcu drutu prąd zamieniany był ponownie w drgania przez podobne urządzenie. W 1876 roku Bell przesłał do swojego asystenta, znajdującego się w tym samym budynku, pierwszą wiadomość telefoniczną o następującej treści: "Panie Watson, proszę tutaj przyjść. Potrzebuję pana".

W następnych latach sieć kabli telefonicznych pokrywała już całą Amerykę Północną. Pierwsze telefony nie miały tarcz. Wszystkie rozmowy odbywały się za pośrednictwem operatora, który łączył mówiącego z żądanym numerem. Tarcze pojawiły się na początku XX wieku, umożliwiając automatyczne połączenie między niektórymi numerami. Do ulepszenia telefonu Bella oprzyczyniło się zastosowanie mikrofonu, wynalezionego w 1877 roku przez T. A. Edisona. Nad ulepszniem telefonu pracowało wielu pomniejeszych wynalazców.
Wśród Polaków warto wymienuić m. in. H. Machalskiego (telefon z mikrofonem proszkowym) oraz  J. Ochorowicza, krórego aparaty telefoniczne produkowano we Francji na szeroką skalę, zaś w Warszawie montowała je miejscowa firma "Abakanowicz i Ska" z dostarczanych z Paryża części.

W Polsce już w 1878 roku po raz pierwszy skorzystano z telefonu w Warszawie - linia łączyła cukiernię z zakładem optycznym. Wiadomo, że telefon w tamtych czasach był rzeczą ekskluzywną, a przyjemność jego posiadania  była droga. Założyli go m. in. założyli Eliza Orzeszkowa - w 1909 r. i Henryk Sienkiewicz - w 1914 r.

Soczewek używano przez wieki, nim ktokolwiek pomyślał o złożeniu dwóch razem w celu uzyskania powiększonego obrazu. Nie wiadomo, kto uczynił to jako pierwszy - prawdopodobnie był to któryś z holenderskich wytwórców okularów, żyjący na początku XVII wieku.
Pierwszą osobą, która opatentowała teleskop, był holenderski okulista, Hans Lippershey. Wystąpił on o przyznanie patentu na swoje urządzenie w 1608 roku. Wkrótce po tym Lippershey zaczął wytwarzać teleskopy. Sprzedał pewną ich ilość rządowi holenderskiemu. Prawdopodobnie potrzebowano ich dla wojska i marynarki, żeglarze bowiem szybko zdali sobie sprawę, jak nieocenioną rolę spełnia teleskop na pokładzie statku.

Włoski naukowiec, Galileusz wykonał w roku 1609 swój własny teleskop. Usprawnił jego konstrukcję i już wkrótce zajął się badaniem planet i gwiazd. Galileusz dokonał przy pomocy teleskopu doniosłych odkryć. Prowadził obserwacje Słońca, Wenus, Jowisza wraz z jego księżycami i innych ciał niebieskich. Jego badania doprowadziły w końcu do zmiany wyobrażenia człowieka o budowie wszechświata. Od czasów Galileusza teleskop stał się najważniejszym narzędziem w astronomii.
Nowoczesne teleskopy, takie jak w obserwatorium w Nicei we Francji, wyposażone są w duże soczewki i zwierciadła, umożliwiające oglądanie odległych rejonów wszechświata.

Naukowcem, który dokonał dalszych usprawnień teleskopu, był Isaac Newton. Do konstrukcji swojego urządzenia użył zarówno sferycznych zwierciadeł, jak i soczewek. Newton zauważył, że taka budowa teleskopu eliminuje zniekształcenia kolorów.

W styczniu 1983 roku, pierwszy teleskop umieszczono w przestrzeni kosmicznej. Urządzenie to kosztujące 80 mln dolarów było w stanie dostrzec drobinkę kurzu z odległości kilometra

Wynalazł go w 210 roku przed naszą erą myśliciel, pisarz i znakomity inżynier grecki Filon z Bizancjum. Budową termometru zajął się również astronom Galileusz (1564-1642), ale dokonał tego G.D. Fahrenheit (1686-1736) urodzony w Gdańsku, a pędzący życie w Holandii. Zbudował swój termometr w 1725 r. Najlepszy, zdaniem znawców, stosowany do dzisiaj w Polsce, skonstruował w 1742 r. astronom Andres Celcius (1701-1744).

W dzisiejszych czasach ogień można rozniecić błyskawicznie, jednym potarciem zapałki. Przed nastaniem XIX wieku było to jednak znacznie trudniejsze. Ludzie używali wtedy zazwyczaj hubki i krzesiwa. Był to przyrząd składający się z krzemienia, którym - żeby uzyskać iskrę - pocierano o jakiś żelazisty minerał, np. piryt. Iskra zapalała kawałek suchej hubki, którą sporządzano z drewnianych wiórów lub innych tego typu materiałów. Około roku 1800 ktoś wpadł na pomysł, by hubkę zastąpić małą drewnianą drzazgą, zakończoną siarką. Owe drzazgi, zapalające się po zanurzeniu ich w kwasie siarkowym, to przodkowie dzisiejszych zapałek. W 1826 roku brytyjski chemik, John Walker, wyprodukował pierwsze zapałki, które zapalały się przez pocieranie. Sporządził pastę, składającą się z siarczku antymonu i chloranu potasu i posmarował nią drewienko. W 1831 roku chemicy zaczęli umieszczać na końcówkach zapałek biały fosfor - palną, ale toksyczną substancję. W 1845 roku chemik, Anton von Schrótter, odkrył bezpieczniejszy czerwony fosfor, którego używano do produkcji zapałek po 1852 roku.

Szklana bańka wypełniona gazem szlachetnym pod niskim ciśnieniem (argonem lub azotem), zawierająca drucik żarowy. Płynący przez niego prąd rozgrzewa go i powoduje jego świecenie. Do jego budowy używa się wolframu ze względu na wysoką temperaturę topnienia tego pierwiastka. Gaz szlachetny zapobiega szybkiemu utlenianiu się metalu. Wynalazców żarówki jest wielu.

Pierwsze praktyczne wykorzystanie żarówki z włóknem z zwęglonego bambusa do reklamy zaproponował w 1854 roku Henry Goebel. Pierwsze użyteczne żarówki z żarnikiem węglowym zbudowali, niezależnie od siebie, J.W. Swan (1878) i T.A. Edison (1879). W noc sylwestrową tegoż roku Edison iluminował już Menlo Park przy użyciu 800 żarówek. Około 1890 r. A.N. ÂŁodygin zbudował żarówkę z żarnikiem metalowym, stosując do tego celu wolfram. W XX wieku zaczęto używać w żarówkach drucików z wolframu (1907) i wypełniać je rozrzedzonym gazem obojętnym (najpierw argonem, a następnie kryptonem). Nowoczesną żarówkę wypełnioną argonem z drucikiem wolframowym zwiniętym w skrętkę skonstruował w 1913 roku I. Langmuir. W 1959 Zubler i Mosby skonstruowali pierwszą żarówkę halogenową(z domieszką jodu).